Emigreren: Roze bril, hoofd vol van ideeën, informatie en lichtelijke paniek….
Mijn eigen ervaring
in het opzoeken van alles, de reis naar ons doel, is voornamelijk de
afwisseling van de prachtige ideeën, alle informatie over emigratie opzoeken en
dan de paniek….alsof ik haast moet maken om alles “op tijd” in mijn hoofd te
stampen….Om dan te bedenken: "Ik heb de Nederlandse wetten al nooit begrepen,
van de Belgische weet ik nog veel minder en ik heb ook geleefd toch?"
Al jaren hadden wij
een droom, een mooie toekomstdroom en absoluut niet egoïstisch. Het liefst van
al zouden wij alle minderbedeelde gezinnen, de grote gezinnen en de zogenoemde
kansarme gezinnen een fijne, betaalbare vakantie geven. Waarom? Omdat wijzelf
minder bedeeld zijn geweest, omdat wijzelf een groot gezin zijn en omdat wij
gelukkig nog net niet kansarm zijn geweest. Met andere woorden, wij weten hoe het is om of buiten de boot te vallen (ga
maar eens met vijf kinderen eventjes op vakantie of profiteer maar eens van een
actie …..) en weten ook uit ervaring dat het leven soms een financiële wending
kan maken waardoor je bijna alles (ook jouw eigenwaarde) verliest.
Wij schamen
ons er echter niet voor en zijn altijd open geweest tegen iedereen en ja….wij
zijn ook wel eens bij de voedselbank gaan aankloppen. Wat had een rustgevende
vakantie dan goed kunnen doen!
Maar goed ik dwaal
een beetje af, ondertussen is de financiële kant weer zo goed als op orde,
hebben wij het geluk gehad dat wij (ook dankzij vrienden) ons huis bijna 2 jaar
geleden konden kopen en wij weer vrij normaal kunnen leven. Het is maar net
welke weg men inslaat en welke kans men neemt of krijgt…..hard werken en veel
liefde voor elkaar waren voor ons die weg.
Begin 2014 begonnen
mijn man en ik weer na te denken over onze eigenlijke droom. Een camping/boerderijtje
waar (grote) gezinnen, minderbedeelden
en mensen met een beperking konden genieten van de natuur, dieren (in het
bijzonder pony’s vanwege de therapeutische werking) en een welverdiende en vaak
broodnodige vakantie. Waar zij zich even kunnen afzonderen van de dagelijkse
beslommeringen en vooral veel plezier kunnen maken.
Maar in België is
dit voor ons niet mogelijk, om meerdere redenen. Ten eerste, waar begint men
zoiets? Ten tweede waar vindt men nog die ongerepte natuur en de rust? Ten
derde, waar voelen wij ons thuis? Wat willen wij? Beiden noemden wij een land.
Tsjechië…..en zo begon onze zoektocht naar alle mogelijke informatie over emigratie,
wetten, regels, ect.
De roze bril tijdens het eerste half jaar.
Geloof mij maar, die
roze bril was er. Dagelijks spraken wij over onze plannen. Wij keken al naar
woningen, naar gronden en waren al aan het bedenken hoe wij zouden starten. De
naam van “Ons Landgoed” was zelfs al gekozen! Tekeningen werden gemaakt, dromen
werden uitgesproken en……er werd vooral extreem veel gekibbeld. Ja echt! Ondanks
dat wij diezelfde droom hebben, kibbelde wij elke keer dat wij het over onze
emigratieplannen hadden. Bizar als ik er nu op terugkijk….