Emigreren: Roze bril, hoofd vol van ideeën, informatie en lichtelijke paniek….

Emigreren: Roze bril, hoofd vol van ideeën, informatie en lichtelijke paniek….

Mijn eigen ervaring in het opzoeken van alles, de reis naar ons doel, is voornamelijk de afwisseling van de prachtige ideeën, alle informatie over emigratie opzoeken en dan de paniek….alsof ik haast moet maken om alles “op tijd” in mijn hoofd te stampen….Om dan te bedenken: "Ik heb de Nederlandse wetten al nooit begrepen, van de Belgische weet ik nog veel minder en ik heb ook geleefd toch?"

Al jaren hadden wij een droom, een mooie toekomstdroom en absoluut niet egoïstisch. Het liefst van al zouden wij alle minderbedeelde gezinnen, de grote gezinnen en de zogenoemde kansarme gezinnen een fijne, betaalbare vakantie geven. Waarom? Omdat wijzelf minder bedeeld zijn geweest, omdat wijzelf een groot gezin zijn en omdat wij gelukkig nog net niet kansarm zijn geweest. Met andere woorden, wij weten  hoe het is om of buiten de boot te vallen (ga maar eens met vijf kinderen eventjes op vakantie of profiteer maar eens van een actie …..) en weten ook uit ervaring dat het leven soms een financiële wending kan maken waardoor je bijna alles (ook jouw eigenwaarde) verliest. 

Wij schamen ons er echter niet voor en zijn altijd open geweest tegen iedereen en ja….wij zijn ook wel eens bij de voedselbank gaan aankloppen. Wat had een rustgevende vakantie dan goed kunnen doen!

Maar goed ik dwaal een beetje af, ondertussen is de financiële kant weer zo goed als op orde, hebben wij het geluk gehad dat wij (ook dankzij vrienden) ons huis bijna 2 jaar geleden konden kopen en wij weer vrij normaal kunnen leven. Het is maar net welke weg men inslaat en welke kans men neemt of krijgt…..hard werken en veel liefde voor elkaar waren voor ons die weg.

Begin 2014 begonnen mijn man en ik weer na te denken over onze eigenlijke droom. Een camping/boerderijtje waar  (grote) gezinnen, minderbedeelden en mensen met een beperking konden genieten van de natuur, dieren (in het bijzonder pony’s vanwege de therapeutische werking) en een welverdiende en vaak broodnodige vakantie. Waar zij zich even kunnen afzonderen van de dagelijkse beslommeringen en vooral veel plezier kunnen maken.

Maar in België is dit voor ons niet mogelijk, om meerdere redenen. Ten eerste, waar begint men zoiets? Ten tweede waar vindt men nog die ongerepte natuur en de rust? Ten derde, waar voelen wij ons thuis? Wat willen wij? Beiden noemden wij een land. Tsjechië…..en zo begon onze zoektocht naar alle mogelijke informatie over emigratie, wetten, regels, ect.

De roze bril tijdens het eerste half jaar.

 

Geloof mij maar, die roze bril was er. Dagelijks spraken wij over onze plannen. Wij keken al naar woningen, naar gronden en waren al aan het bedenken hoe wij zouden starten. De naam van “Ons Landgoed” was zelfs al gekozen! Tekeningen werden gemaakt, dromen werden uitgesproken en……er werd vooral extreem veel gekibbeld. Ja echt! Ondanks dat wij diezelfde droom hebben, kibbelde wij elke keer dat wij het over onze emigratieplannen hadden. Bizar als ik er nu op terugkijk….

Die roze bril tijd was trouwens ook erg verhelderend. Wij dachten na, bespraken zaken en voelden gewoon aan dat dit was wat wij wilden. Wij zaten vaak op een lijn (geven wij nu toe hoor, toen niet). De droom begon vorm aan te nemen en het onrustige gevoel steeg.

Ikzelf zat alleen met een klein probleempje. België achterlaten, daar kan ik absoluut geen nacht van wakker liggen (begrijp mij niet verkeerd, dit land heeft ook zijn charmes, maar het is net als mijn geboorteland Nederland, nooit mijn thuis geweest). Maar mijn vader achterlaten, zonder zijn vrouw (mijn mama is eind 2013 overleden), dat kon en kan ik niet. En hoe ga ik dit aan mijn broertje vertellen? Ook hem kan ik geen jaren missen, maar dan dacht ik weer, hij kan heel goed autorijden en ik ook….en wat zijn zeg 8 uren nu?

Dus…..mijn man en ik trokken de stoute schoenen aan en vroegen aan mijn papa of hij mee wilde. In eerste instantie zei hij….dat zie ik nog wel. Niet echt bevredigend voor mij natuurlijk, maar goed, mocht hij er ook even over nadenken? Misschien nam hij ons wel helemaal niet serieus op dat moment, wat eigenlijk, in onze rozebrilfase, ook zeer logisch zou zijn….

De roze bril gaat langzaam aan af….de (Tsjechische) realiteit komt naar boven.

Ergens eind 2014 meldde ik mijzelf aan op Tsjechie.net. Een forum waar heel wat liefhebbers van Tsjechie vertoeven. Zowel emigranten, vakantiegangers als mensen met een vakantiehuis. Al snel opende ik een topic en al snel werd ik met mijn neus op verschillende feiten gedrukt. 

Diep van binnen borrelde al die stappen al door mijn lichaam, werd ik in de nacht wakker met vragen en schreef ik zo nu en dan al eens wat…what to do before Czech….op.

Wat gaan wij doen met onze koopwoning?
Waar gaan wij in Tsjechië ons inkomen vandaan halen?
Gaan wij eerst huren of direct iets kopen en opknappen?

De taal is een zeer belangrijk punt, daar dus meteen, met schaamrood op mijn wangen, werk van gemaakt en mij aangemeld voor zowel een online cursus als een officiële cursus.

Wat vinden de kinderen ervan? Dit was de enige vraag die ik echt serieus eerlijk kon beantwoorden. Tof!

Ook vragen als: Waarom Tsjechie? Waarom een camping? Waarom alles opgeven? 

Ook hen kon ik wel beantwoorden. Tsjechië is voor mij jeugdsentiment, de natuur, de geur, de geluiden, de steden, de natuurlijke en minder luxe manier van leven, dat wil ik. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met buiten spelen, ravotten en rust. Een camping, dat heb ik al uitgelegd ;) en ja, waarom niet alles opgeven toch? Wat geven wij dan op? Een berg bakstenen…vrienden? Echte vrienden steunen ons, zijn bereid onze droom te waarderen en respecteren. Familie? Ja. Sommigen zullen wij minder zien, maar zoals al eerder gezegd, wat zijn acht uren? En er bestaat gelukkig zoiets als Facebook en Skype.

En toch, toch was de roze bril daarna snel verdwenen. Maar nadat mijn vader dan eindelijk ook enthousiast werd en ja zei, gingen wij op zoek naar relevante informatie. Op die manier kwamen wij tot de conclusie dat “inpakken en wegwezen” absoluut geen goed idee is.  Met andere woorden;  wij hebben ons doel wat bijgesteld naar ongeveer oktober 2016.

Nu, maanden later en heel wat informatie en hulp rijker, wisselen emoties zich af. Van roze bril, naar zwart gat, van euforie naar depressie en van motivatie naar “ik kap ermee”. Dat laatste is echter voor geen van ons een optie……Onze reis gaat door!