Tsjechische droom komt uit! Maar niet zonder slag en stoot.
Onze Tsjechische droom is EINDELIJK uitgekomen maar voordat ik hierover iets kan vertellen zitten er natuurlijk nog een aantal maanden tussen mijn laatste post en deze. Dus, in het kort een beetje uitleg van wat er gebeurd is de afgelopen tijd maakt het misschien allemaal net iets handiger. (Toch voor de mensen die niet regelmatig live contact met ons hebben)
De tegenslagen: Kleine rampen met Tsjechische woningen. Gaat de emigratie nog door?
Eind van januari zijn mijn vader en ik inderdaad naar het
Oosten van Tsjechië getrokken naar het, goed klinkende, aanbod. Het hotel, Malý Texas, was geweldig! Een mooie ruime kamer,
vriendelijk personeel een werkelijk een heerlijk Engels ontbijt.
Het was een extreem lange reis maar onze nieuwsgierigheid
won het. Wij hadden de sleutel meegekregen van de “villa” dus we konden zo gaan
kijken. Het stadje/dorpje was ok, maar mijn gevoel was er niet. Het Noord
Oosten is een totaal ander gebied en het leek eerder heuvelachtig dan echt
genieten van de bergen. Het trok mij meteen al niet. Het grauwe weer en de kou
hielpen niet echt mee. Maar goed, na het zien van de woning waren mijn vader en
ik overtuigd. NIET DOEN! Een bouwval was nog zacht uitgedrukt. Ik ga er dus
verder ook niet over uitweiden, behalve
dat ik dan wil zeggen: Pas op met wat mensen jou aanbieden. Laat die roze bril
niet voor jou spreken! Verwacht jouzelf op het ergste, dan kan het alleen maar
meevallen.
Met andere woorden, wij stonden alsnog met lege handen. De
dag erna zijn wij dan ook weer teruggereisd naar België om de man en kinderen
in te lichten. Wederom een domper dus.
De maand erop ging mijn vader opnieuw de uitdaging aan en
besloot richting Pardubice te reizen. Een Tsjechische makelaar had misschien
wel wat pandjes. Erg mooie en ook minder mooie maar ach, wij dachten nog steeds
dat die zes maanden inwoner zijn belangrijk waren. Dus, hoppa, weer een ritje
dit keer samen met de oudste zoon. Het begon goed, het was zo goed als rond.
Een grote woning, netjes in orde. Via een bemiddelaar uit Nederland het
contract laten nakijken en toen…..toen bleek dat wij BIJNA in de shit waren
gekomen. In het contract stond namelijk dat wij direct 10.000 euro moesten
betalen en verplicht waren na 1 jaar huur te kopen, de huur werd echter NIET
van de verkoopprijs afgehaald. Wat een enorm geluk dat wij gewezen waren op dit
soort praktijken en dit, voor het tekenen, lieten nakijken. De makelaar treft
echter geen schuld, hij handelde in naam van een Duitser en de makelaar ging
dan ook direct aan het werk weer een andere woning te vinden. Die vond hij, met
weide, goedkoop. Niet ideaal groot maar voorlopig in orde…enkel 1 probleem…er
kon geen vaste woonplaats op worden ingeschreven. Gevolg: Geen woonplaats, geen
inschrijving mogelijk dus wij konden niet anders dan afwijzen. Wel hebben wij
nog goed contact gehouden met deze makelaar. Erg vriendelijk! Wie weet gaan wij
er nog eens langs.
Dan toch maar proberen, smeken om een hypotheek?
In mei vond mijn vader het genoeg. Hij besloot dat mijn man
en ik maar even naar Tsjechië moesten rijden. Mijn man had toen al zijn
halftijds ouderschapsverlof dus 2 dagen later vertrokken wij voor vier dagen
naar Plzen. Ineens ging het allemaal enorm snel. Wij zijn, met de gedachten we
moeten toch iets anders komt onze droom nooit uit, de bank binnen gestapt. Met
een werkgeversverklaring, met inkomstenbewijzen en met staten van uitgaven in
België en gewoon gevraagd: Kunnen wij een hypotheek krijgen?
Het antwoord was verbluffend: JA
Vol ongeloof, met papieren in de hand waarmee je een
koopovereenkomst kan tekenen (bewijs van de bank dat je al bent gaan vragen
hoeveel je kan lenen) stonden wij later weer buiten. Euforisch was redelijk
licht uitgedrukt. Hadden wij al deze 100 stappen en sprongen moeten nemen
terwijl dit niet nodig was geweest? Blijkbaar! Maar….we gingen diezelfde dag al
op huizenjacht.
Een aantal huizen hebben wij bekeken, zonder contact van de
makelaar. Gewoon rondgereden en gekeken of het iets voor ons was. Er zat weinig
bij wat ons hart stal. Dus gaan eten, heel veel gebabbeld en gemaild naar mijn
vader en advertenties via Tsjechische verkoopsites bekeken. Ook op fora navraag
gedaan, wel of geen makelaar? Gaan voor goedkoop of voor het volledig te
ontlenen bedrag ect.? Dingen waar wij eigenlijk nog niet over nagedacht hadden.
Op een gegeven moment de knoop doorgehakt. We zouden gewoon wat makelaars
afgaan, al trok 1 woning wel onze aandacht, je gokt niet zo snel op 1 paard.
Een dag later met frisse moed de auto in. Vernieuwde
energie. Een aantal makelaarkantoren later was die energie zo goed als
verdwenen. Of de personen waren er niet, of ze verstonden ons niet of ze wilden
niet aan buitenlanders verkopen ect. Erg frustrerend! We werden gewoon lastig
tegen elkaar! Maar dat ene huis….dat bleef nog steeds open staan. We besloten
dat dit de laatste makelaar zou zijn die we zouden benaderen voordat we een
tolk zouden gaan zoeken…..en maar goed ook, deze makelaar (Eva) deed er alles aan
om ons zo goed mogelijk te helpen. Ze sprak haar beste Engels en ook haar
collega’s hielpen haar. Voor we het wisten hadden wij een afspraak om het huis
te gaan bekijken, die avond! Alle prive
afspraken zette ze aan de kant nadat ze ons slopende 2 jarige verhaal hoorde.
Die avond gingen wij voor het eerst naar Vrcen. Een klein
dorpje in Plzen-jih, vlak aan Nepomuk. Een schitterende omgeving! Het huis was
bijna niet te zien. Het lag helemaal verscholen, alsof het er eigenlijk niet
was. Eva liet ons binnen en vertelde dat het huis al enige tijd leeg stond. Dat
was te ruiken, te voelen en te zien. Toch deed het iets met mij. Ondanks dat
wij direct wel zagen dat het een flinke schoonmaakbeurt en toch wel opknapbeurt
nodig had, raakte het mij. De keuken moest
gerenoveerd, boven waren er geen slaapkamers en dus was er nu maar 1
slaapkamer, een grote woonkamer, eetkamer en mini keuken. Op zolder konden wij
niet lopen. Ik heb nog nooit zo’n verzameling van bewaarde schoenen, kleding,
dozen, boeken, speelgoed ect. gezien.
Het tweede gedeelte was een ruwbouw, klaar voor het verder
bouwen van een appartement en boven nog eens drie slaapkamers en een badkamer.
De ramen zaten erin, verder enkel blokken metselwerk. Toch stond ook dit weer
vol met een verzameling van….alles zowat. Toch zorgde dit wederom niet voor een
afkeer.
Tegenover de aanbouw een werkhuis, een grote
schuur, bomvol met werkmaterialen en rommel maar wel groot! En dan, de stal. De
stal is bijna groter dan het huis zelf! Ik kreeg het “little house on the
prairy” gevoel….Toen gingen de poorten open en dat moment benam mij de adem! De
bloesems, de bergen, de stilte, de ruimte! Ik was er stil van geworden! En mijn
man net zo goed!
Na de rondleiding belden wij met mijn vader. Het huis en de
ruimte had mij geraakt en toch twijfelde ik….er zou nog extreem veel werk aan
gedaan moeten worden om het leefbaar te maken. Ja, we kunnen douchen, ja we
kunnen eten, ja we kunnen slapen mits verdeeld over twee kamers, ja ons paard
zou een stal en wei hebben…..en daarop zij mijn vader: Doen. We zien wel hoe we
het verder maken, maar als de locatie en jullie buikgevoel goed is, doen.
De laatste loodjes tot de echte emigratie naar Tsjechië.
Dus zo is het gekomen. Wij vielen voor het eerste het beste
huis wat wij van binnen zagen. Vanwege de rust, de ruimte, de natuur en hetgeen
wij ervan zouden kunnen maken. De volgende dag tekende wij al het voorlopig
koopcontract en die middag gingen wij met al onze papieren, plus het voorlopig
koopcontract naar de bank in Plzen. De hypothecaire lening werd voorbereid, we
hebben een uur lang handtekeningen gezet en veel uitleg gekregen (in het
Engels). De beste voorwaarden voor ons werden uitgestippeld, we kregen zo
ontzettend veel hulp dat wij spontaan beloofden dat, mocht alles binnen een
maand in orde zijn, wat zij beloofden, wij voor Belgische bonbons zouden
zorgen.
De andere twee dagen bezochten wij bouwmarkten, keken wij
wat rond in de buurt, aten voor het eerst in de hostec in Vrcen en werden
gezien als buitenlandse toeristen. Al waardeerden zij ons Tsjechische
probeersel wel :)
Toen naar huis. Het wachten begon. Eerst kregen wij een mail
met nog meer informatie en de vraag nog wat papieren door te sturen. Het bracht
mij in de stress. Ik heb werkelijk drie weken niet normaal gefuncioneerd van de
zenuwen! Ook Eva stuurde nog een mail met een voorschot op woning, reservatie
kosten, die wel van de verkoopprijs afgetrokken zouden worden. Dat was even eng….maar
mijn vader betaalde dit. Wij waren, en zijn, tijdelijk even zo goed als blut.
Begin juni, precies drie weken later, kreeg ik in de AH een
sms van onze super behulpzame contactpersoon bij de bank Zdenka. Ze had een
mail gestuurd….meteen erachteraan kwam een sms: It’s very good news for you,
you got the mortage! ;) Ja echt, er
stond een smiley in. Overigens was dit iets wat sowieso al enorm opviel,
zakelijk of niet, je wordt overal behandeld als een gelijke. En waarom dan dus
geen smileys, hihi of lol gebruiken in mails, brieven of sms-en. Best bizar.
Ondertussen ben ik eraan gewend, maar vond dat een paar maanden geleden nog
echt extreem raar.
De mensen in de AH zullen zich rotgeschrokken zijn door mijn
vreugdekreet. Maar dat kon mij natuurlijk helemaal niks schelen.
Een aantal dagen later zaten wij weer in Tsjechië voor 2
nachten. Onze emigratie zou echt doorgaan! Wij hadden echt een huis! We bekeken
de woning nog eens, gingen langs bij Eva de makelaar, bij de bank en een dag
later zaten wij met zijn vieren om de tafel om alles af te handelen. We hadden
een lamme hand van alle handtekeningen, maar dat hadden wij er enorm graag voor
over! Ook hebben wij flink gelachen over uitspraken als PODPIS (spreek uit pot
pis wat handtekening betekent) en andere woorden. Ook versprekingen kwamen veel
voor waar we smakelijk om lachten. Heerlijk als je zo onbezonnen gewoon jouzelf
kan zijn! Ook al zit er iemand van een instantie voor jou.
Er werd afgesproken dat wij eind juni de sleutel zouden
krijgen en zo vertrokken we samen met Eva naar de Post voor het halen van
stempels, overschrijving kadaster ect. Het werd nog even spannend want de
eigenaresse wilde eigenlijk de sleutel pas 20 juli geven, wanneer de bank ging
uitbetalen, maar Zdenka en Eva staken daar een stokje voor. Wij waren dus net
thuis toen wij wederom terug mochten. 28 juni zijn wij met zijn allen,
inclusief volledig pap zijn inboedel, naar Tsjechië gereden. Met de Belgische
bonbons, die had Eva zeker verdiend. Ook Zdenka gaat nog bonbons krijgen, maar
haar zien wij pas weer eind volgende week.
Ook meteen de kinderen ingeschreven in de verschillende
scholen. De kleinste gaat naar de kleuterschool in Vrcen. De twee middelste
naar het lager onderwijs in Vrcen en de twee oudsten naar het Middelbaar in
Nepomuk. Het schoolsysteem hier is net iets anders (maar in mijn ogen beter)
dan in België en Nederland. Daar komt nog een blog over. Een ding is zeker, de
hulp, de extra ondersteuning die zij gaan bieden en waar de kids gratis gebruik
van kunnen maken, maken mijn ongerustheid over wennen en de taal al direct een
stuk minder.
Helaas moesten wij zelf nog terug. Een van onze zonen had 7
juli nog een operatie gepland staan. Daarna moest hij nog 8 dagen bijkomen. Dat
had hij ook wel nodig! Maar 15 juli, na heel wat ellende om de douane papieren
van ons paard in orde te krijgen, konden wij dan eindelijk samen met ons gezin
en paard over! En nu, nu zitten wij alweer 1,5 week in ons eigen huis! Een
droomstekje als je door de verbouwingen heen kan kijken. Beetje bij beetje
integreren wij hier in het dorp. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en
zichzelf. En dan de grootste kloof tussen België, Nederland en Tsjechië: Waar
kan je nog tijdens het drinken van een pivo en het roken van een sigaret met de
Burgemeester praten en zaken regelen? Ja zo gaat dat hier. Heerlijk! Een
verademing om onszelf te kunnen zijn.
Ondertussen is de weide al gemaaid, hebben wij met de hand gehooid en een leuke hooi opbrengst voor de winter kunnen aanleggen en is ons paardje ook al aardig gewend.
En nu: Verbouwen, wennen en….volgende week voor het eerst
naar de Tsjechische les ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten