Plzen (Pilsen) even een tussenstop en verrassing.

Plzen (Pilsen) even een tussenstop en verrassing.

De terugweg naar huis, net als in de zomer krijg ik meteen dat heimwee gevoel. Heel absurd eigenlijk want het was voordien alweer 11 jaar geleden dat wij in dit prachtige land waren. Maar het voelt nog steeds als thuis.

De weg naar Plzen duurde 2 uur, met als eerste een tussenstop bij een villa die te huur stond. Pracht van een woning hoor, leuke ligging ook, maar toch niet hetgeen wij zoeken. Te…modern zeg maar. Al was de maandprijs voor dit stuk, deze plek en de woning echt niet teveel. Maar goed, we hadden afgesproken in Plzen nog even te stoppen voordat wij door zouden rijden naar België.

Aangekomen een aangename verrassing. Het was Kerstmarkt! Super leuk natuurlijk en een hele belevenis voor de kinderen. Het gaat er hier toch net even wat anders aan toe dan in België. Ook trad en een coverband op, met enkel nummers van Queen. Goed dat ze waren! Waar normaal hier in BE de mensen gewoon door blijven wandelen en de, meestal niet zo bekende, band negeren, was dat hier wel anders. Iedereen spoedde zich naar het podium bij de eerste noot en laat ik eerlijk zijn: Ze waren ook fantastisch!

Het was eigenlijk niet zo koud, maar toch viel het mij op dat de Tsjechische kinderen
letterlijk bepakt en bezakt stonden. Dikke mutsen op, handschoenen, sjaal en een mega dikke jas. Het was….14 graden….dus mijn gedachte was direct: Wat in hemelsnaam trekken ze aan als het -14 is? Die vraag kreeg ik beantwoord op het forum van Tsjechie.net waar dit per toeval ter sprake kwam…..nog meer laagjes kleding haha. Eigenlijk best een bizar fenomeen. Maar goed, ook onze kids hebben meegedanst en gezongen en dat gaf toch wel leuke plaatjes. 

Plzen is voor ons vrij bekend terrein, we zijn er met mijn ouders regelmatig geweest. Het is er totaal niets veranderd. Dat was dan weer een leuke bijkomstigheid. Het was, nostalgie. Na een lekkere palačinka (pannenkoek) met Nutella, wat een typische lekkernij is (en voor mij een langos met uiteraard geraspte kaas en tomatenketchup) vertrokken wij richting de grens. 

 

Mijn papa vroeg zich af of de grote Vietnamees waar wij vroeger altijd heen gingen nog bestond....en ja hoor, deze was er nog. Snel even de benen gestrekt en er rondgelopen. Super goedkoop zijn ze ook hier niet meer, maar het blijft toch een hele ervaring. Handelen kan ik wel nog haha. Ons kleine meisje een Frozen set, voor 4 euro, ipv de 12 die ze in het begin vroegen. Dat blijft dan wel weer leuk!

Het eten was ook lekker, al dacht mijn man er anders over. Halverwege het eten werd hij niet goed en kreeg hij een zware migraine aanval. Ik was niet direct in paniek, bij hem helpt negen van de tien keer wat paracetamol, frisse lucht en even een half uurtje liggen wel. Maar helaas, deze keer niet. Gevolg: Ik moest het eerste deel rijden wat mij weer in paniek bracht want ik ben zo nachtblind als iets. Maar er zat niets anders op.

Na nog geen 2 km roept de man dat ik moet stoppen, dus hup auto langs de kant, hij eruit en valt flauw, daarna gaf hij over. Ik heb een braakselfobie dus belde in paniek mijn vader die doorgereden was terwijl mijn dochter van nog geen 11 de wagen al uit was om haar vader te helpen. Mijn vader was gelukkig snel terug en ook mijn man was toen weer bij.....hij voelde zich niet echt lekker, maar hij was ineens een stukje beter....

Ik ben nog steeds de Tsjechische dame dankbaar die voor ons stopte en vroeg of wij hulp nodig hadden. Wij hebben in BE al eens iets soortgelijks meegemaakt, maar er is nooit iemand gestopt....zelfs niet toen wij met vijf jonge kinderen met pech langs een drukke baan stonden. Vlak achter haar was nog een wagen gestopt, maar mijn man gaf al aan dat het in orde was. De dame vertrok nog voor ik dank je wel kon zeggen.

Toch heb ik de eerste 1,5 uur achter mijn vader aangereden zodat mijn man zijn ogen even kon sluiten. Maar toen mijn hoofd zelf barste en mijn ogen brandde van het opletten op de twee rode lampjes voor mij, heb ik de wagen aan de kant gezet en gevraagd of hij goed genoeg was.....Dat was hij want nog geen 100 km verder kocht hij een pak koeken en reed hij in 1 ruk door naar huis. Eind goed al goed dus.....maar het was een helse reis dat wel!

Voor de grens met Duitsland begon het al te regenen.  Ik mompelde enkel: „Het land huilt met ons mee...“ Man knikte alleen maar, maar hij vertelde mij later dat dit precies verwoordde wat hij voelde.