Een drukke donderdag in Vrcen Tsjechië

Het echte leven begint in Vrcen, inclusief ziekenhuis bezoek.

Vandaag was een boeiende maar drukke dag. Omstreeks 10 uur in de ochtend zouden ze de eerste lading bouwmaterialen komen brengen. Toch spannend. Wij weten dat de Tsjechen alles op hun eigen tempo doen en dat dus 10 uur prima 11 uur of 15 uur kan worden. Maar goed, je weet maar nooit dus iedereen was er al op tijd uit. Daarbij moest onze kleine meid terug naar het ziekenhuis in Klatový voor een controle.

Dat is trouwens een apart verhaal. Jade werd maandag niet lekker, wat koortsig en hangerig. Als ouder van vijf denk je nog: Zal de vermoeidheid wel zijn. Maar dinsdag bleef ze koken en kregen wij de koorts niet omlaag met thuismedicatie. Dan naar een huisarts….een hele onderneming en vooral spannend en nieuw. Nu hebben ze in Nepomuk een Medisch centrum. Soort van polikliniek, dus daar is de man met dochter heen gegaan. Na een tijdje wachten werden ze binnen geroepen. Kort het verhaal (in het Engels) uitgelegd en er werd direct bloed genomen. Gewoon door een niet pijnlijk prikje in haar vinger. De uitslag was er binnen 10 minuten!!! Haar bloed was niet goed. Onstekingswaarden waren 138 terwijl ze 10 mochten zijn. Dus direct doorgestuurd naar het ziekenhuis van Klatový waar ze onderzocht werd door de kinderarts. Ook nog wat andere onderzoeken later en wat bleek, een maaginfectie en fikse keelontsteking! Direct kreeg ze een (pijnlijke) spuit antibiotica en een ontstekingremmer. De mededeling rust, veel drinken en de ochtend erna terugkomen voor controle waren direct het gevolg.

Wat een snelheid en wat een correcte aanpak. Had dat niet verwacht. Maar ze klaarde rustig aan op. Woensdag was ze jarig en na alvast een presentje weer naar Klatový voor de nieuwe injectie. Heel leuk vond ze het niet, maar speelgoed en vriendelijke dokter en verpleegster hielpen al meteen heel goed. Daarna de verdere cadeautjes, taart (waar ze toch alweer wat van at) en weer rustig aan rondom huis wat spelen. In de avond uit eten gegaan en ook hier pikte ze al wat mee. De hele dag geen koorts! Wonderbaarlijk. 

Deze ochtend is ze terug geweest en werd ze, na bloedonderzoek, bijna genezen verklaard. De waardes waren 40 en ze mocht toch eindelijk  morgen haar verjaardagsuitstap Zoo Plzen en Dinopark gaan doen! Heerlijk een kind zo snel te zien opknappen. Ze moet wel nog een paar dagen exact aangepaste antibiotica drankje nemen, maar we zouden zo niet zeggen dat ze zo ziek was. Een fijne (wat je fijn noemt als jouw kindje ziek is natuurlijk) ervaring rijker.

Wel interessant te vermelden: In Nepomuk, en neem aan ook in de rest van Tsjechië, hebben ze een speciaal onderzoekscentrum voor kinderen tot 19 jaar waar een huisarts, kinderarts, oogarts, tandarts ect. gespecialiseerd in kinderen werken. Wij vonden het erg kindvriendelijk! Kleine Jade werd in het Engels te woord gestaan, zij mocht zelf antwoorden, ze werd echt behandeld als de patiënt. Gek genoeg snapte ze er meer van dan wij dachten haha.

Donderdag drukte, de spullen worden geleverd voor de verbouwing en er heerst creativiteit in Vrcen.

 

Vandaag was het dus in de ochtend al een drukte van belang. De kids zijn flink aan het knutselen geslagen. De oudste heeft samen met de jongste jongens gewerkt aan de bunker, hun hut. Hele tijd gebonk, geklop en getimmer. Maar, het resultaat mag er wel zijn. Het begint echt een clubhuis te worden. Nu nog leren om al het materiaal weer op te ruimen haha.

Onze dochter heeft haar broetjes en zusje weer geanimeerd door creatief bezig te zijn in de stal. En houten bord werd in elkaar getimmerd en beschilderd….althans, dat dachten wij, de watervaste stiften van opa waren iets leuker…beetje ergernis, maar ook hier mocht het resultaat er zijn.

Omstreeks half 12 was de vrachtwagen materialen er. Luca heeft opa en Kenny goed geholpen met alles naar boven te krijgen. Alles staat klaar voor de eerste drie slaapkamers en ik geloof dat vooral opa en Kenny zijn handen jeuken om te beginnen. Natuurlijk de nodige discussies wat betreft de bouwwerkzaamheden, maar goed, pap mag zijn ding doen en wij het onze….dus hij mag zijn beslissingen nemen en wij de onze haha. Nu moeten Kenny en ik het er nog over eens worden ;) .

Na het avondeten met de kids Lunabelle geborsteld, hoofdstel omgedaan en de gok met haar gewaagd. De straat op, de bergen in, het dorp door. Het was een beproeving….althans dat dacht ik want ze was heel erg braaf! Uiteraard wel een beetje dribbelig zoals ze altijd is, maar verder nergens bang voor. Om de beurt hebben de kids erop gezeten, zelfs met twee tegelijk en ze bleef braaf en vond de aandacht duidelijk prettig. Ze is zelfs, na enige overtuiging van ons, door het water gelopen!! Droom van een pony! Jammer genoeg was ik mijn gsm vergeten en kon ik geen foto maken, maar dat komt vast nog wel.

Ondertussen ben ik wat aan het rondkijken voor een maatje voor haar. Ik vind het vreselijk haar alleen te laten staan. Zelfs voor een korte periode. Een paard is een kuddedier en daarom eens rond aan het snuffelen voor een pony/paard voor erbij. Vlakbij ons zit een fokkerij van de Hucul pony. Ik had er nog nooit van gehoord, maar na het lezen van de informatie over dit ras werd ik steeds enthousiaster. Wij gaan dus binnenkort eens langs bij onderstaande fokkerij. Overigens, de prijzen hier vallen enorm mee! Dus met een beetje geluk staat Lunabelle niet al te lang alleen want ik voel mij er al niet prettig bij, laat staan onze merrie zelf.

De Hucul: 

Farma Olšovka

 

Tsjechische emigratie droom komt uit! Maar niet zonder slag en stoot.

Tsjechische droom komt uit! Maar niet zonder slag en stoot.

Onze Tsjechische droom is EINDELIJK uitgekomen maar voordat ik hierover iets kan vertellen zitten er natuurlijk nog een aantal maanden tussen mijn laatste post en deze. Dus, in het kort een beetje uitleg van wat er gebeurd is de afgelopen tijd maakt het misschien allemaal net iets handiger. (Toch voor de mensen die niet regelmatig live contact met ons hebben)

De tegenslagen: Kleine rampen met Tsjechische woningen. Gaat de emigratie nog door?

Eind van januari zijn mijn vader en ik inderdaad naar het Oosten van Tsjechië getrokken naar het, goed klinkende, aanbod. Het hotel,  Malý Texas,  was geweldig! Een mooie ruime kamer, vriendelijk personeel een werkelijk een heerlijk Engels ontbijt.

Het was een extreem lange reis maar onze nieuwsgierigheid won het. Wij hadden de sleutel meegekregen van de “villa” dus we konden zo gaan kijken. Het stadje/dorpje was ok, maar mijn gevoel was er niet. Het Noord Oosten is een totaal ander gebied en het leek eerder heuvelachtig dan echt genieten van de bergen. Het trok mij meteen al niet. Het grauwe weer en de kou hielpen niet echt mee. Maar goed, na het zien van de woning waren mijn vader en ik overtuigd. NIET DOEN! Een bouwval was nog zacht uitgedrukt. Ik ga er dus verder ook niet over uitweiden,  behalve dat ik dan wil zeggen: Pas op met wat mensen jou aanbieden. Laat die roze bril niet voor jou spreken! Verwacht jouzelf op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen.

Met andere woorden, wij stonden alsnog met lege handen. De dag erna zijn wij dan ook weer teruggereisd naar België om de man en kinderen in te lichten. Wederom een domper dus.

De maand erop ging mijn vader opnieuw de uitdaging aan en besloot richting Pardubice te reizen. Een Tsjechische makelaar had misschien wel wat pandjes. Erg mooie en ook minder mooie maar ach, wij dachten nog steeds dat die zes maanden inwoner zijn belangrijk waren. Dus, hoppa, weer een ritje dit keer samen met de oudste zoon. Het begon goed, het was zo goed als rond. Een grote woning, netjes in orde. Via een bemiddelaar uit Nederland het contract laten nakijken en toen…..toen bleek dat wij BIJNA in de shit waren gekomen. In het contract stond namelijk dat wij direct 10.000 euro moesten betalen en verplicht waren na 1 jaar huur te kopen, de huur werd echter NIET van de verkoopprijs afgehaald. Wat een enorm geluk dat wij gewezen waren op dit soort praktijken en dit, voor het tekenen, lieten nakijken. De makelaar treft echter geen schuld, hij handelde in naam van een Duitser en de makelaar ging dan ook direct aan het werk weer een andere woning te vinden. Die vond hij, met weide, goedkoop. Niet ideaal groot maar voorlopig in orde…enkel 1 probleem…er kon geen vaste woonplaats op worden ingeschreven. Gevolg: Geen woonplaats, geen inschrijving mogelijk dus wij konden niet anders dan afwijzen. Wel hebben wij nog goed contact gehouden met deze makelaar. Erg vriendelijk! Wie weet gaan wij er nog eens langs.

Dan toch maar proberen, smeken om een hypotheek?

 

In mei vond mijn vader het genoeg. Hij besloot dat mijn man en ik maar even naar Tsjechië moesten rijden. Mijn man had toen al zijn halftijds ouderschapsverlof dus 2 dagen later vertrokken wij voor vier dagen naar Plzen. Ineens ging het allemaal enorm snel. Wij zijn, met de gedachten we moeten toch iets anders komt onze droom nooit uit, de bank binnen gestapt. Met een werkgeversverklaring, met inkomstenbewijzen en met staten van uitgaven in België en gewoon gevraagd: Kunnen wij een hypotheek krijgen?

Het antwoord was verbluffend: JA

Vol ongeloof, met papieren in de hand waarmee je een koopovereenkomst kan tekenen (bewijs van de bank dat je al bent gaan vragen hoeveel je kan lenen) stonden wij later weer buiten. Euforisch was redelijk licht uitgedrukt. Hadden wij al deze 100 stappen en sprongen moeten nemen terwijl dit niet nodig was geweest? Blijkbaar! Maar….we gingen diezelfde dag al op huizenjacht.

 

Een aantal huizen hebben wij bekeken, zonder contact van de makelaar. Gewoon rondgereden en gekeken of het iets voor ons was. Er zat weinig bij wat ons hart stal. Dus gaan eten, heel veel gebabbeld en gemaild naar mijn vader en advertenties via Tsjechische verkoopsites bekeken. Ook op fora navraag gedaan, wel of geen makelaar? Gaan voor goedkoop of voor het volledig te ontlenen bedrag ect.? Dingen waar wij eigenlijk nog niet over nagedacht hadden. Op een gegeven moment de knoop doorgehakt. We zouden gewoon wat makelaars afgaan, al trok 1 woning wel onze aandacht, je gokt niet zo snel op 1 paard.

Een dag later met frisse moed de auto in. Vernieuwde energie. Een aantal makelaarkantoren later was die energie zo goed als verdwenen. Of de personen waren er niet, of ze verstonden ons niet of ze wilden niet aan buitenlanders verkopen ect. Erg frustrerend! We werden gewoon lastig tegen elkaar! Maar dat ene huis….dat bleef nog steeds open staan. We besloten dat dit de laatste makelaar zou zijn die we zouden benaderen voordat we een tolk zouden gaan zoeken…..en maar goed ook, deze makelaar (Eva) deed er alles aan om ons zo goed mogelijk te helpen. Ze sprak haar beste Engels en ook haar collega’s hielpen haar. Voor we het wisten hadden wij een afspraak om het huis te gaan bekijken, die avond!  Alle prive afspraken zette ze aan de kant nadat ze ons slopende 2 jarige verhaal hoorde.

 

Foto: www.vrcen.cz

Die avond gingen wij voor het eerst naar Vrcen. Een klein dorpje in Plzen-jih, vlak aan Nepomuk. Een schitterende omgeving! Het huis was bijna niet te zien. Het lag helemaal verscholen, alsof het er eigenlijk niet was. Eva liet ons binnen en vertelde dat het huis al enige tijd leeg stond. Dat was te ruiken, te voelen en te zien. Toch deed het iets met mij. Ondanks dat wij direct wel zagen dat het een flinke schoonmaakbeurt en toch wel opknapbeurt nodig had, raakte het mij.  De keuken moest gerenoveerd, boven waren er geen slaapkamers en dus was er nu maar 1 slaapkamer, een grote woonkamer, eetkamer en mini keuken. Op zolder konden wij niet lopen. Ik heb nog nooit zo’n verzameling van bewaarde schoenen, kleding, dozen, boeken, speelgoed ect. gezien. 

Het tweede gedeelte was een ruwbouw, klaar voor het verder bouwen van een appartement en boven nog eens drie slaapkamers en een badkamer. De ramen zaten erin, verder enkel blokken metselwerk. Toch stond ook dit weer vol met een verzameling van….alles zowat. Toch zorgde dit wederom niet voor een afkeer.

Tegenover de aanbouw een werkhuis, een grote schuur, bomvol met werkmaterialen en rommel maar wel groot! En dan, de stal. De stal is bijna groter dan het huis zelf! Ik kreeg het “little house on the prairy” gevoel….Toen gingen de poorten open en dat moment benam mij de adem! De bloesems, de bergen, de stilte, de ruimte! Ik was er stil van geworden! En mijn man net zo goed!

Na de rondleiding belden wij met mijn vader. Het huis en de ruimte had mij geraakt en toch twijfelde ik….er zou nog extreem veel werk aan gedaan moeten worden om het leefbaar te maken. Ja, we kunnen douchen, ja we kunnen eten, ja we kunnen slapen mits verdeeld over twee kamers, ja ons paard zou een stal en wei hebben…..en daarop zij mijn vader: Doen. We zien wel hoe we het verder maken, maar als de locatie en jullie buikgevoel goed is, doen.

De laatste loodjes tot de echte emigratie naar Tsjechië.

Dus zo is het gekomen. Wij vielen voor het eerste het beste huis wat wij van binnen zagen. Vanwege de rust, de ruimte, de natuur en hetgeen wij ervan zouden kunnen maken. De volgende dag tekende wij al het voorlopig koopcontract en die middag gingen wij met al onze papieren, plus het voorlopig koopcontract naar de bank in Plzen. De hypothecaire lening werd voorbereid, we hebben een uur lang handtekeningen gezet en veel uitleg gekregen (in het Engels). De beste voorwaarden voor ons werden uitgestippeld, we kregen zo ontzettend veel hulp dat wij spontaan beloofden dat, mocht alles binnen een maand in orde zijn, wat zij beloofden, wij voor Belgische bonbons zouden zorgen.

De andere twee dagen bezochten wij bouwmarkten, keken wij wat rond in de buurt, aten voor het eerst in de hostec in Vrcen en werden gezien als buitenlandse toeristen. Al waardeerden zij ons Tsjechische probeersel wel :)

Toen naar huis. Het wachten begon. Eerst kregen wij een mail met nog meer informatie en de vraag nog wat papieren door te sturen. Het bracht mij in de stress. Ik heb werkelijk drie weken niet normaal gefuncioneerd van de zenuwen! Ook Eva stuurde nog een mail met een voorschot op woning, reservatie kosten, die wel van de verkoopprijs afgetrokken zouden worden. Dat was even eng….maar mijn vader betaalde dit. Wij waren, en zijn, tijdelijk even zo goed als blut.

Begin juni, precies drie weken later, kreeg ik in de AH een sms van onze super behulpzame contactpersoon bij de bank Zdenka. Ze had een mail gestuurd….meteen erachteraan kwam een sms: It’s very good news for you, you got the mortage! ;)  Ja echt, er stond een smiley in. Overigens was dit iets wat sowieso al enorm opviel, zakelijk of niet, je wordt overal behandeld als een gelijke. En waarom dan dus geen smileys, hihi of lol gebruiken in mails, brieven of sms-en. Best bizar. Ondertussen ben ik eraan gewend, maar vond dat een paar maanden geleden nog echt extreem raar.

De mensen in de AH zullen zich rotgeschrokken zijn door mijn vreugdekreet. Maar dat kon mij natuurlijk helemaal niks schelen.

Een aantal dagen later zaten wij weer in Tsjechië voor 2 nachten. Onze emigratie zou echt doorgaan! Wij hadden echt een huis! We bekeken de woning nog eens, gingen langs bij Eva de makelaar, bij de bank en een dag later zaten wij met zijn vieren om de tafel om alles af te handelen. We hadden een lamme hand van alle handtekeningen, maar dat hadden wij er enorm graag voor over! Ook hebben wij flink gelachen over uitspraken als PODPIS (spreek uit pot pis wat handtekening betekent) en andere woorden. Ook versprekingen kwamen veel voor waar we smakelijk om lachten. Heerlijk als je zo onbezonnen gewoon jouzelf kan zijn! Ook al zit er iemand van een instantie voor jou.

Er werd afgesproken dat wij eind juni de sleutel zouden krijgen en zo vertrokken we samen met Eva naar de Post voor het halen van stempels, overschrijving kadaster ect. Het werd nog even spannend want de eigenaresse wilde eigenlijk de sleutel pas 20 juli geven, wanneer de bank ging uitbetalen, maar Zdenka en Eva staken daar een stokje voor. Wij waren dus net thuis toen wij wederom terug mochten. 28 juni zijn wij met zijn allen, inclusief volledig pap zijn inboedel, naar Tsjechië gereden. Met de Belgische bonbons, die had Eva zeker verdiend. Ook Zdenka gaat nog bonbons krijgen, maar haar zien wij pas weer eind volgende week.

Ook meteen de kinderen ingeschreven in de verschillende scholen. De kleinste gaat naar de kleuterschool in Vrcen. De twee middelste naar het lager onderwijs in Vrcen en de twee oudsten naar het Middelbaar in Nepomuk. Het schoolsysteem hier is net iets anders (maar in mijn ogen beter) dan in België en Nederland. Daar komt nog een blog over. Een ding is zeker, de hulp, de extra ondersteuning die zij gaan bieden en waar de kids gratis gebruik van kunnen maken, maken mijn ongerustheid over wennen en de taal al direct een stuk minder.

vriendjes in de tuin

Helaas moesten wij zelf nog terug. Een van onze zonen had 7 juli nog een operatie gepland staan. Daarna moest hij nog 8 dagen bijkomen. Dat had hij ook wel nodig! Maar 15 juli, na heel wat ellende om de douane papieren van ons paard in orde te krijgen, konden wij dan eindelijk samen met ons gezin en paard over! En nu, nu zitten wij alweer 1,5 week in ons eigen huis! Een droomstekje als je door de verbouwingen heen kan kijken. Beetje bij beetje integreren wij hier in het dorp. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en zichzelf. En dan de grootste kloof tussen België, Nederland en Tsjechië: Waar kan je nog tijdens het drinken van een pivo en het roken van een sigaret met de Burgemeester praten en zaken regelen? Ja zo gaat dat hier. Heerlijk! Een verademing om onszelf te kunnen zijn.

Ondertussen is de weide al gemaaid, hebben wij met de hand gehooid en een leuke hooi opbrengst voor de winter kunnen aanleggen en is ons paardje ook al aardig gewend.

En nu: Verbouwen, wennen en….volgende week voor het eerst naar de Tsjechische les ;)