Kinderen betrekken bij emigratieplannen: Nodig of niet?

Kinderen betrekken bij emigratieplannen: Nodig of niet?

Eigenlijk is dit een keuze die iedere ouder natuurlijk zelf maakt. Er is geen ja of nee op te antwoorden. Iedere ouder kent zijn of haar kinderen natuurlijk het beste. Het ligt daarnaast ook nog eens aan de leeftijd, een kind van pakweg acht jaar zal al meer weten en begrijpen dan een kind van twee. Ook het feit of je nog samen bent met de vader/moeder van de kinderen maakt een verschil.

Gescheiden: Emigreren met kinderen, kan dat?

Ben je gescheiden en had je voor de echtscheiding beiden het ouderlijk gezag en is dit na de scheiding zo gebleven dan moet er namelijk zelfs toestemming door de andere ouder gegeven worden om een straat verder te gaan wonen met de kinderen. Laat staan dat je wettelijk zomaar kan en mag emigreren. Dit kan dan, zeker wanneer de andere partner aangifte gaat doen, onder ontvoering vallen en zo kan je strafrechtelijk vervolgd worden. Doe dit dus niet zomaar, spring niet in het diepe! 

Raadpleeg in deze gevallen altijd een advocaat, praat met jouw ex partner en eveneens met de kinderen (indien zij die leeftijd hebben). Ik kan hier verder niet over uitweiden omdat ik zelf uiteraard gewoon samen met mijn man en onze kinderen samen wil emigreren. Dus, indien bovenstaande van toepassing is, zoek zeker gespecialiseerde hulp. Via deze link kan je al veel basisinformatie vinden:  Grenzeloos

Emigreren: Met papa en mama naar een ander land.

Over het algemeen zal emigreren met kinderen, dit wijst uit verschillende onderzoekingen, geen problemen opleveren. Zoals ik al zei, zijn er jonge kinderen in het spel, dan zal de overweging enkel tussen de ouders gaan. Het jonge kind heeft nog niet het vermogen om de gevoelens te uiten of keuzen te maken. Ik spreek dan zelf over een kind tot een jaar of vier. Wetenschappers praten eerder tot een jaar of zes maar ik merk hier anders. Onze dochter van drie praat namelijk lustig mee over Tsjechië en vraagt regelmatig wanneer wij weer naar de berhhuun (bergen) gaan. Blijkbaar voelt zij zich daar ook goed.

Natuurlijk komt er dan een moment dat de ouders het er helemaal over eens zijn,

ze willen emigreren en kijken naar de voordelen op lange termijn. Dan komt de uitdaging. Men verteld het de kinderen die ouder zijn dan zes, zelf vriendjes hebben en hun thuisland als thuis zien. Wij hadden het geluk dat ELK kind direct enthousiast was, maar, wat nu als kinderen reageren met woede, afschuw, verdriet en afstandelijkheid? Het kan een flinke domper zijn voor de ouders die, veelal, al een beslissing hebben gemaakt.

Kinderen zijn vaak niet ontevreden over hun leven. Zij kijken veel meer in het hier en nu en veel minder naar de toekomst. De toekomst is nog ongrijpbaar. Zeker voor kinderen in de basisschool leeftijd. Pubers hebben dan vaak weer een eigen leventje opgebouwd, hebben vrienden en zijn net op zoek naar zichzelf. Sommigen zullen enthousiast zijn, meteen mee gaan denken en ze zullen direct aangeven dat zij klaar zijn voor het avontuur. Anderen zullen in opstand komen en enkel en alleen denken aan hun verlies. Luister hier zeker naar! Kinderen kunnen hun gevoelens verwoorden en hun mening kan soms een echte eye opener zijn voor de ouders met de welbekende roze bril.

Twijfel hoort erbij, zowel bij de ouders als bij de kinderen. Iedereen zal deze twijfels op een andere manier moeten verwerken. Het is niet zo dat kinderen de doorslag zouden moeten geven om wel/niet te emigreren. Tenslotte hebben de ouders altijd het laatste woord hierin, maar probeer hun gevoelens zeker niet te negeren. Laat ze eens boos zijn, luister naar hun twijfels, hun gevoelens en wat in ons geval heel belangrijk is: Betrek ze in praktisch elke mogelijke stap in het proces. Overhaast niets!

Emigreren met onze vijf kinderen: Hoe nemen wij elke stap?

Allereerst hebben wij het er uiteraard zelf over gehad. Heel wat informatie opgezocht die ook interessant kon zijn voor de kinderen. Gegarandeerd ervoor gezorgd dat wij ook zelf al praktisch van de roze bril af waren….nou ja bijna dan. Daarnaast natuurlijk zelf ervoor gezorgd dat wij er voor de 99% achter stonden. Ja 99% want ieder mens heeft twijfels, dus wij ook.

Vanaf het moment dat wij zeker waren van onze zaak hebben wij een week vakantie geboekt naar Tsjechië. Bewust een gebied wat wij zelf nog niet konden, een gebied waar nauwelijks toerisme is en waar wij met een open blik naar het leven konden kijken. Het mooie en het minder mooie. Natuurlijk gingen zowel mijn broer en zijn gezin mee en eveneens mijn papa, dus een volledig eerlijk beeld zouden ze nog niet hebben. Maar het was een start.

We zijn rustig aan tafel gaan zitten met alle kinderen. Zowel met de kleinste van 2,5 als de oudste van 13. Allereerst hebben wij onze plannen verteld. Ze vonden het vreemd, want de jongste vier waren nog nooit in Tsjechië geweest en dit lieten ze dan ook duidelijk merken. De oudste was net 1 jaar toen wij voor het laatst daar waren, maar hij herinnerde zich werkelijk waar bepaalde dingen nog en was direct enthousiast. We lieten foto’s zien van het land, we vertelden ze over het land en gaven aan dat wij in augustus eerst een week op vakantie gingen. Dit werd met gejuich ontvangen. Zeker toen bleek dat ook mijn broer met zijn gezin mee zouden gaan.

In Tsjechië vierden zij echt vakantie, net als wij. Wij keken uiteraard anders naar de omgeving dan hen en voor ons was het duidelijk dat dit deel voor ons niet HET deel zou zijn waar wij wilde wonen. Toch waren de kinderen enthousiast, zij vonden het prachtig. Het spelen, de bergen, de watertjes, de oude gebouwen. Allemaal waren ze enthousiast en dit werkte voor ons aanstekelijk. Pas na de vakantie konden zij met een  “open” blik naar een eventuele emigratie naar Tsjechië kijken. Dat deden ze dan ook enthousiast want zelfs de leerkrachten op school wisten na een week al van onze plannen af….

Van daaruit heel veel gesprekken gehad, heel veel vragen van de kinderen gekregen die wij soms wel soms niet direct konden beantwoorden. Voor veel van deze vragen enorm veel hulp gehad via het welbekende forum Tsjechie.net. Het mooie was en is ook dat zij zelf op onderzoek uit gingen. Zelf gingen kijken naar foto’s en zelfs, nog voor mij, de Tsjechische muziekzender Ocko op tv vonden. Deze staat nu ook regelmatig aan. Daarnaast proberen twee van de vijf af en toe al wat woordjes te vertalen. Heerlijk zo’n enthousiasme! Dat is dan natuurlijk de droom die elke ouder die wilt emigreren heeft. Een geluk voor ons, maar zeker dus niet altijd de werkelijkheid.

Afgelopen november gingen wij weer een week naar Tsjechië. Wij hebben de kinderen duidelijk uitgelegd dat dit niet enkel een vakantie zou zijn, dat mama gewoon zou werken, dat er ook momenten zouden zijn dat het “saai” zou zijn vanwege de informatie vragen en het openen van een bankrekening. Maarrrr dat zij mee mochten beslissen of de omgeving hun aanstond en dat zij alle vragen mochten stellen die zij maar wenste. Ook als zaken niet leuk/interessant waren mocht dit gedeeld worden.

De kinderen namen het enorm serieus op, soms tot ergernis aan toe: Extreem vroeg opstaan, net zo druk en wild zijn als thuis, stuiteren. Dat was dan het minpuntje……alle andere voordelen overstelpte dit. Ook zij gingen anders kijken, ook zij probeerde de Tsjechische woordenschat te verbeteren en wachtte (on) geduldig wanneer wij bij de bank, gemeente of andere instantie waren. Eigenlijk waren onze kids extreem flexibel en daar zijn wij hen heel dankbaar voor. Zij waren net als ons helemaal verliefd op de omgeving van Cesky Krumlov, dus, hier gaan wij rondom zoeken naar een woning.

Ondertussen weer thuis, ikzelf probeer de Tsjechische taal steeds een beetje machtiger te worden. De kids verlangen naar de daadwerkelijke emigratie en vragen vele vragen over de school en hoe dit allemaal in zijn werk gaat. Natuurlijk hebben wij wel al wat dingen opgezocht en zijn wij bewust langs een lager onderwijs gelopen (er was voor de Tsjechische kinderen geen vakantie). De kinderen denken aan het huis, willen dat de pony’s mee verhuizen en kunnen niet wachten. Wij blijven ze overal bij betrekken, gewoon, omdat wij dit belangrijk vinden en de mening van de kinderen ook belangrijk vinden. Hun gevoelens, hun gedachten, hun dromen en hun realistische meningen (die ons ook regelmatig doen nadenken). Maar zoals al eerder vermeld, de eindbeslissing zal ten alle tijden bij ons blijven liggen….en die beslissing is genomen.